zondag 19 augustus 2007

14-08 Wiese in het ziekenhuis

Zondagavond lag Wiese lekker te slapen. Ineens sloeg ze een gil en liep helemaal blauw aan. Ze kon niet op een normale manier ademhalen. Na 5 minuten (denk ik) kwam ze gelukkig weer langzaam bij.
Maandagavond gebeurde precies hetzelfde. Toch maar even de huisartsenpost gebeld. We moesten met spoed komen. Daarna werden we naar het ziekenhuis doorverwezen. Wiese werd meteen ter observatie opgenomen. 24 uur werd ze aan de monitor gelegd. Gelukkig bleef ze nu wel gewoon ademen. Wel vonden de artsen haar hartslag aan de hoge kant. Daar krijgt ze a.s. maandag een dag een kastje voor. Puur uit voorzorg.
Wel kom je erachter dat je het moeilijk vind om Rob achter te laten. Want voor andere mensen is het toch moeilijk om precies in te schatten waar je bij Rob op moet letten. Dat merkte ik in de kraamtijd ook. Rob kun je haast niet alleen laten. Hij kan altijd met zijn voeten klem komen te zitten, zonder dat hij dat merkt. Soms klimt hij ergens op en kan hij er niet af. Het zijn de kleine dingen die voor mij en John gewoon zijn, maar voor een ander niet. En dat is soms best moeilijk.
Gelukkig gaat het nu weer goed met Wiese en wordt ze door haar broers en zus nu al verwend!

04-08 Een zusje erbij!!!!!

Na 2 dagen van ziekenhuis en weeen, is ze dan toch geboren. WIESE!!! 2770 gram en kerngezond!! Het was inderdaad spannend. Maar om 18.43 konden John en ik haar dan eindelijk in onze armen sluiten. Vlug de kinderen bellen dat ze naar Nijmegen konden komen. Daar vertelde we pas dat ze er een zusje hadden bijgekregen. Bij Myrne stroomde de tranen over haar wangen van geluk. Ook Stan pinkte een traantje weg. En Rob vond het denk ik net een pop. Tenminste zo werd Wiese behandeld. Gijs en Luuk vonden het allemaal wel goed en gingen al meteen heel lief met haar om.
Het werd tijdens de bevalling wel echt duidelijk, dat het niet uitmaakt of je een jongen of een meisje krijgt. Gezondheid is echt het enige wat belangrijk is. De angst heeft tijdens de bevalling overheerst, maar toen ze eenmaal geboren was, was geluk en opluchting het enige wat bij ons overheerste. En gelukkig zijn we!! 6 prachtige kinderen!!! Wat een rijk bezit.

31-07 paniek bij het UDO onderzoek

Dat een CT-scan enorm veel indruk kan maken, bleek wel tijdens het UDO onderzoek. Dit onderzoek kan de blaasinhoud bepalen. Toen Rob het kamertje binnenkwam, was het al huilen, en tijdens het onderzoek was het huilen huilen en nog eens huilen. En dat terwijl Rob eigenlijk even rustig moest zijn. Maar helaas, dat lukte dus echte niet. Uiteindelijk werd besloten om het onderzoek te staken. De uroloog maakt een nieuwe afspraak voor de spina polie. Wel werd zijn medicijndosis verhoogd. Maar gauw naar huis. Daar is het veilig!